Wpływ formy i poziomu miedzi i żelaza w paszy na wyniki odchowu oraz wybrane wskaźniki metaboliczne kurcząt brojlerów

W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie chelatami nowej generacji, w których jedna do trzech cząsteczek glicyny połączona jest z takimi mikroelementami jak miedź, żelazo, cynk lub mangan. Ta forma gwarantuje większą stabilność oraz jednorodność chemiczną i fizyczną niż dotychczas stosowane chelaty z lizyną lub metioniną. Celem badań było porównanie wpływu dwóch form chemicznych (siarczany, chelaty glicynowe) miedzi i żelaza podawanych w różnych ilościach w mieszankach paszowych na wskaźniki odchowu, jakość tuszek i procesy metaboliczne u kurcząt brojlerów Ross 308. Dwa doświadczenia wzrostowe przeprowadzono na kogutkach odchowywanych w klatkach, w pomieszczeniu o regulowanej temperaturze i wilgotności, przy stałym dostępie do paszy i wody. W każdym z doświadczeń 300 kurcząt podzielono na 6 grup, po 10 kogutków w 5 powtórzeniach. Składniki mineralne Cu lub Fe wprowadzano do mieszanek w formie siarczanów lub chelatów na 3 poziomach: 100% zapotrzebowania, 50% lub 25%. W trakcie badań kontrolowano masę ciała, określono zużycie paszy, przyrosty masy ciała i przeżywalność kurcząt. W pobranych podczas uboju tkankach oznaczono zawartość składników podstawowych oraz Cu, Fe, Zn i Ca. Ocenie poddano także masę, długość, parametry wytrzymałościowe, geometryczne i wskaźniki korowe trzonu kości udowej oraz określono zawartość popiołu surowego, Ca, P, Mg, Cu, Fe i Zn. W pobranej krwi oznaczono wartość wskaźników biochemicznych i hematologicznych, a także Cu, Fe, Zn i Ca. Przeprowadzone badania potwierdziły hipotezę o zasadności stosowania chelatów glicynowych nowej generacji w żywieniu kurcząt brojlerów.