Folia Medica Lodziensia t. 38 z. 1/2011

WSTĘP (fragment) Podejmowanie decyzji o finansowaniu technologii medycznych ze środków publicznych jest procesem złożonym: należy rozstrzygnąć, które problemy zdrowotne, które populacje i które technologie mają być celem działania. Jeśli wybory te nie są oparte na racjonalnym i przejrzystym procesie, zasoby które zawsze są ograniczone, nie mogą być wykorzystane w optymalny sposób [1]. Główny problem polega na tym, że podejmując decyzję co do wyboru danej technologii należy jednocześnie brać pod uwagę wiele kryteriów. Pierwszym i najważniejszym jest społeczne dążenie do osiągnięcia maksymalnego zdrowia w populacji ogólnej, kolejnym – specyficzne społeczne preferencje, np. społeczeństwa nadają priorytet technologiom ratującym życie, technologiom stosowanym w populacjach bardziej obciążonych chorobą, uboższych, w wieku produkcyjnym albo w wieku reprodukcyjnym [2-4]. Trzecią grupę stanowią kryteria ekonomiczne, do których zalicza się opłacalność oraz budżetowe i organizacyjne ograniczenia, które mogą wystąpić w związku z wdrożeniem danej technologii do praktyki [5]. Pewną rolę mogą także odgrywać kryteria polityczne, np. naciski ze strony grup zainteresowanych realizacją swoich interesów lub różnych organizacji (np. międzynarodowych) mogą prowadzić do finansowania preferencji, które nie zawsze są identyczne z narodowymi priorytetami [6]. Jest oczywiste, że dla optymalnego procesu podejmowania decyzji ważne jest nie tylko zdefiniowanie poszczególnych kryteriów i przestrzeganie wytycznych metodologicznych, ale także określenie wzajemnych relacji pomiędzy poszczególnymi kryteriami [7].