Stwardnienie rozsiane Od chemokin do przeciwciał monoklonalnych

Choroby mózgu to seria skierowana do lekarzy specjalistów ? neurologów, psychiatrów i osób specjalizujących się w tych dziedzinach medycyny. Publikacje z pewnością zainteresują również neuropsychologów i lekarzy medycyny rodzinnej. W skład serii wchodzą następujące tytuły: „Choroba Parkinsona. Od mechanizmów do leczenia”, „Stwardnienie rozsiane. Od chemokin do przeciwciał monoklonalnych”, „Udar mózgu. Kompendium dla praktyka”, „Schizofrenia. Próba dekonstrukcji”, „Dystonie. Od diagnozy do leczenia”, „O depresji dziś”, „Choroba Alzheimera 1906- 2021”. Obecnie są to choroby uznane za kluczowe przez Europejską Radę Mózgu (European Brain Council). Opiekę merytoryczną nad serią objęli cenieni nauczyciele, zasłużeni i doświadczeni specjaliści w swoich dziedzinach. Prof. Maria Barcikowska (neurolog) i prof. Tadeusz Parnowski (psychiatra) zaprosili do współpracy autorów ciekawych, nietuzinkowych, pełnych energii i zapału. Każdy tom prezentuje najnowszą wiedzę kliniczną z neuropsychiatrii, ciekawe przypadki kliniczne (typowe i nietypowe), praktyczne rekomendacje, kierunki rozwoju, czasem kontrowersje, osobiste refleksje i komentarze autorów oraz aspekty społeczne choroby. *** „Stwardnienie rozsiane. Od chemokin do przeciwciał monoklonalnych” pod redakcją dr. Roberta Bonka to podsumowanie najnowszej wiedzy dotyczącej MS (ang. multiple sclerosis), powszechnie znanej jako SM (łac. sclerosis multiplex). Ostatnie dwadzieścia lat w neurologii to dynamiczny rozwój metod diagnostycznych, badań nad chorobą i terapii chorób neuroimmunologicznych. Diagnostyka i leczenie stwardnienia rozsianego wciąż pozostaje jednak wyzwaniem. Od 2001 r. kryteria rozpoznania modyfikowano już trzykrotnie, a oprócz standardowych metod obrazowania pojawiają się nowe techniki, pozwalające np. na ocenę wolumetrii mózgu. Coraz większe znaczenie ma badanie spektralnej optycznej koherencyjnej tomografii siatkówki. Szuka się specyficznych biomarkerów, jak np. neurofilamenty. Oprócz leków hamujących rozwój choroby w ostatnich latach pojawiła się możliwość terapii rekonstytucyjnej układ immunologiczny. Liczne badania dotyczące immunopatogenezy i prace nad kolejnymi „cząstkami” w terapii, zainteresowanie zaburzeniami funkcji poznawczych i oceną jakości życia chorych powoduje, że w najbliższych latach możemy się spodziewać nie tylko nowych danych dotyczących istoty MS, lecz może także kolejnego przełomu w leczeniu. Każdy kolejny rok przynosi postęp w leczeniu chorych. Zachęcamy do lektury!