Teatr elżbietański

W książce zamieszczono starannie dobrane teksty dotyczące teatru elżbietańskiego – jego relacji do polityki i władzy, kulturowego aspektu wykonawstwa, problemu techniki inscenizacji – ujawniające bogactwo możliwości poetyki kulturowej. Ich autorami są najwybitniejsi światowi szekspirolodzy i znawcy angielskiego teatru renesansowego: Steven Mullaney, Robert Weimann, Stephen Orgel, Linda Phyllis Austern, Philip Armstrong, Louis Montrose, Andrew Gurr i Mariko Ichikawa. Teksty te zaskakują wizją teatru elżbietańskiego oraz dramaturgii, ujętą w najróżniejszych kontekstach kulturowych, i zawierają nowatorskie wnioski badawcze. Prezentowana antologia burzy bowiem stereotypowe przekonania o tym teatrze i wyobrażenia na jego temat, otwiera przed czytelnikiem świat dotąd nieznany lub niedostępny. Na tle dotychczasowych publikacji Teatr elżbietański ma absolutnie nowatorski wymiar i wprowadza nowe wątki do dotychczasowego stanu naszej wiedzy o teatrze angielskim XVI-XVII wieku. Seria wydawnicza Poetyka kulturowa teatru prezentuje omówienia najbardziej wyrazistych kulturowych formacji teatralnych, wydane w autorsko opracowanych wyborach z prac poświęconych danej epoce. Tomy ukazujące się w serii odnoszą się do tych momentów w historii, w których praktyka teatralna wysuwała się przed inne systemy reprezentacji i stawała się podstawową busolą orientowania się w świecie. Zawierają refleksję na temat współzależności zachodzących między teatrem a jego otoczeniem społecznym, skupiając się na tych samych aspektach, integralnie związanych z praktyką teatralną: polityce, ekonomii, relacji władzy, przestrzeni, płci itp. Nieuchronnie prowadzi to do odkrycia miejskiego i politycznego wymiaru teatru. Jedynie w mieście bowiem występuje takie zagęszczenie czasoprzestrzeni, że z morza kultury wyłaniają się nie tylko teatralne wyspy, lecz całe ich archipelagi: Ateny V wieku, XIII-wieczne Arras, XVI-wieczny Londyn, XVII-wieczny Paryż, Warszawa Stanisławowska... W mieście wielość konkurencyjnych ośrodków władzy daje teatrowi w połączeniu z jego elastycznością, a nawet pewnym rodzajem wyrachowania czy koniunkturalizmu, możliwość stania się alternatywnym autorytetem kulturowym o całkowicie nowej, nieklasycznej strukturze, odmiennych źródłach i priorytetach, w miejsce obowiązującej ortodoksji oferującym pełną niuansów i odcieni heterodoksję, która rekonfiguruje i dekonstruuje kulturowe pole zmysłowości, społeczne sensorium.