Cień szczęścia

Gdy zachorowałam na anoreksję, był rok 1994, miałam 16 lat. Nie było Internetu, a słowa anoreksja czy bulimia nie figurowały nawet w słowniku wyrazów obcych. Co dwa tygodnie lądowałam u internisty w rejonie z coraz to nowymi objawami „nerwicy żołądka” i dostawałam kolejne zalecenia żywieniowe (odstaw pieczywo, nie pij mleka, jedz więcej gotowanej marchewki, nie jedz masła itp. itd.). W końcu pielęgniarka szkolna coś zaczęła podejrzewać i razem z wychowawczynią wezwały moich rodziców na rozmowę. Tak trafiłam do psychologa, psychiatry, endokrynologa, na grupę wsparcia, a nawet do holu psychiatryka, z którego uciekłam szybciej, niż tam weszłam. Tu chodzi nie tylko o jedzenie, to książka o złych relacjach. Opowiem historię małej dziewczynki z dziecięcą depresją. Dorastającej dziewczyny z anoreksją, bulimią i depresją, poszukującej siebie. Kobiety z borderline uwikłanej w związek z psychopatycznym narcyzem. Jedzenie, niejedzenie, odchudzanie, objadanie się, rzyganie, przeczyszczanie to zachowania kompulsywne. Redukują napięcie, ciężko się od nich powstrzymać i bardzo szybko stają się nałogiem. Za pośrednictwem mojej historii chcę dotrzeć do osób toczących podobną walkę, do młodych dziewczyn i kobiet, do ich bliskich, do ich terapeutów i nauczycieli. Wiem, że nie dotrę do wszystkich dotkniętych tymi zaburzeniami, choć bardzo bym chciała. Potrząsnąć tymi nieszczęśliwymi, zagubionymi, wychudzonymi. Przemówić do nich. To bardzo ambitne i inteligentne dziewczyny. I bardzo bardzo smutne.