Tomasz z Akwinu. Wykład Pierwszego i Drugiego Listu do Tesaloniczan

Tłumaczenie i wprowadzenie – Piotr Roszak Edycja – Piotr Roszak, Enrique Alarcón Egzegeza, z jaką się spotykamy, czytając Komentarz do Pierwszego Listu św. Pawła do Tesaloniczan, to „alfabet” teologiczny Akwinaty, gdyż egzegeza nie jest dla niego celem samym w sobie, ale ma prowadzić do dalszej teologicznej refleksji. Dlatego można wyraźnie dostrzec w praktyce św. Tomasza silny nacisk na analizę treści, jaką przekazuje Pismo, a nie proste odczytywanie zewnętrznego brzmienia tekstu, uchodzące dla wielu za sens dosłowny. To egzegeza uważna i skupiona na odkrywaniu racji i sensu, to rezultat przekonania o tym, że teologia będąca w służbie boskiej Mądrości może opierać się na pewnych racjach czy argumentach, które nie osłabiają wiary, a wręcz przeciwnie – ją umacniają. Skoro bowiem Bóg stworzył świat w swej mądrości (omnia in sapientia fecisti, św. Tomasz często powtarza ten biblijny cytat pochodzący z Ps 103), a ta udziela się stworzeniu, to zasadne jest pytanie o argumenty i uzasadnienia także w tym, co uchodzi za porządek naturalny. To jedno z tych założeń teologicznych, które bez wątpienia przyczyniły się do rozwoju nauki. W takim sposobie prowadzenia interpretacji tekstu biblijnego, jaki możemy zaobserwować w Wykładzie Pierwszego i Drugiego Listu do Tesaloniczan, wybrzmiewa pewien styl, który integruje Pismo, Tradycję i spekulację. Ten rodzaj metody pracy teologicznej, obserwowany u św. Tomasza, zyskał sobie miano „tomizmu biblijnego”: wierność wobec odczytywanego tekstu Pisma Świętego nie jest niewolnictwem intelektualnym, zamrożeniem myślenia, ale lawiną, która uruchamia kolejne znaczenia. To sztuka integracji, z której słynął św. Tomasz. Ks. prof. dr hab. Piotr Roszak, fragm. wstępu do książki