Przypadki Robinsona Crusoe

Na chwilę, jak gdyby przez czary jakie, wszystko ucichło. Kapitan, korzystając z tego, kazał spuścić szalupę, wszyscy dostaliśmy się do niej szczęśliwie. Odbito od statku i zaczęto usilnie robić wiosłami, ażeby jak najprędzej dosięgnąć lądu; ale nagle zrobiła się ciemność, jak w nocy. Huragan zawył z nową wściekłością, zakręcił statkiem, a olbrzymia góra wodna przykryła nas wspólnym grobowcem. Daniel Defoe (1660–1731), angielski pisarz i publicysta uznawany za ojca nowożytnej powieści realistycznej. W młodości podróżował po Europie, by po roku 1683 osiąść w Londynie, gdzie przez lata bez powodzenia zajmował się handlem. Pierwsze utwory publicystyczne Defoe ukazały się w roku 1698. Był postępowym autorem – domagał się większego równouprawnienia kobiet w dziedzinie wykształcenia, potępiał i ośmieszał nietolerancję wyznaniową, za co został wtrącony do więzienia i skazany na karę pręgierza. Pierwsza i najsłynniejsza powieść Defoe, Przypadki Robinsona Crusoe, ukazała się w roku 1719. Pierwowzorem bohatera był angielski marynarz Alexander Selkirk, który spędził cztery lata na bezludnej wyspie. Historia przygód Robinsona stała się wzorem dla wielu pisarzy – do dziś powstają tzw. robinsonady, czyli powieści o samotnym zmaganiu się bohatera z naturą.