Dom nad brzegiem oceanu

"Poruszająca historia o przełamywaniu własnych granic, miłości i pokonywaniu lęku.

Magda i Konrad są małżeństwem. On jest człowiekiem sukcesu, robi karierę, świetnie zarabia, podróżuje i realizuje własne ambicje. Ona z oddaniem zajmuje się domem, żyjąc dla syna i chorej córki. Oboje nie wyobrażają sobie, że może być inaczej. Co musi się wydarzyć, by Konrad zrozumiał, czym jest rodzina, od której ucieka? Czy Magda da sobie prawo do realizacji własnych marzeń?

Dom nad brzegiem oceanu to doskonale napisana powieść o tym, że czasem życie doprowadza nas do punktu, w którym role muszą nagle się odwrócić…

O AUTORCE

Urszula Jaksik. Zakochana w książkach – najpierw namiętnie je czytała, potem zaczęła pisać. Gdy nie pisze, fotografuje. Pochodzi ze Śląska, marzy o wyprawie na Islandię. Jej życiowe motto brzmi: „Nigdy nie przestawaj próbować”.

„Czytając książkę Urszuli Jaksik, jesteśmy jak słynny Diabeł Kulawy Lesage’a: zaglądamy do domów, podpatrujemy ludzi, ich ból i chwile szczęścia. Widzimy małego chłopca rysującego rakietę, którą chce polecieć do nieba. Właśnie ta rakieta oderwie nas od ziemi i powiezie w świat mistyki, przeczuć, duchowości. Paradoksalnie: nie stracimy z oczu spraw ziemskich. W tajemniczej północnej krainie problemy znajdą rozwiązanie, a powieść zakończenie. Warto dowiedzieć się jakie”.

Monika Szwaja

FRAGMENTY

— Zobacz, co się z nami stało — zaczęła cicho. Żyjemy w innych światach, różnimy się wszystkim. Tak naprawdę nie jesteśmy już małżeństwem. Nie znamy się. Jesteś mi obcy, jak z innej planety.

***

Wybrała się w tę podróż po coś i teraz już wiedziała, jak bardzo odmieni ona jej życie. Odnajdywała odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Nie przy jakimś ołtarzu w wyśnionym kościele, ale w tym starym domu i wśród dzikiej, nieujarzmionej przyrody odnalazła swoją drogę.

***

W powtarzającym się śnie błądził po ulicach miasteczka, w którym nigdy nie był, i szukał rakiety. Dokuczało mu wyjątkowe zimno i bał się, bo obok niego nie było innych ludzi. Wszystkie domy miały zamknięte drzwi i ciemne okna, jakby nikt w nich nie mieszkał. Zaglądał w jakieś bramy i na opuszczone podwórka. Wiedział, że ona gdzieś stoi, czeka na niego, musi ją tylko odnaleźć. "