Granica rzeczywistości

„Granica rzeczywistości” Anny Wodzickiej to konflikt pomiędzy światami sztuki i konsumpcji i wynikające z niego problemy tożsamościowe oraz etyczne.

Czy z pomocą sztuki można uchronić własną indywidualność przed normalizującą większością? Zwłaszcza, kiedy walka odbywa się w umyśle, w pojedynczych słowach, w niezaplanowanych zdarzeniach. Ponazwisku, to nieśmiały chłopak próbujący poprzez sztukę zbudować pomost, mur, pomiędzy własną wrażliwością a surowym konsumpcyjnym otoczeniem. Ten młody człowiek idzie pod prąd, nie mając pewności, czy odniesie sukces - czy da mu to wewnętrzny spokój. Za pośrednictwem krzykliwego alter-ego poddaje sprawdzeniu swoje najskrajniejsze i najbardziej konfliktowe pomysły. Musi się dowiedzieć, czy warto jeszcze bronić tego terytorium, czy lepiej jest przejść na stronę zwycięzców. To właśnie w wieku dojrzewania młody człowiek kształtuje tożsamość po raz pierwszy, w tym czasie powstają jego poglądy, charakter, decyduje po której stronie barykady się znajdzie. To w tym burzliwym okresie wybiera pomiędzy indywidualnością, a byciem w zwykłej szarej większości.

Dialogi są zbudowane z czystej treści, odkrytej po odjęciu załagodzeń, nieszczerości i niedopowiedzeń, skąd wynika ich prostota i niekiedy wulgarność. Czy Ponazwisku wystarczy siły, żeby utrzymać wiarę w siebie pod naciskiem nagromadzonych porażek?