Krytyka praktycznego rozumu

(...) Kant ustanawia idealne normy postępowania, a nie realne pobudki działań, rozpatruje kryteria maksym postępowania, a nie rzeczywistych czynów, chodzi mu o przedmioty, możliwe z punktu widzenia etyki, a więc o pojęcia dobra i zła, a nie o rzeczywiste przedmioty ludzkiego chcenia. I Kant w podobny sposób rozumie tu wolność człowieka. Wolność ta na tym polega, że w sądzie naszym o tym, co dobre moralnie, nie kierujemy się względami zmysłowości, lecz od nich niezależni, jako istoty rozumne i myślne, ustanawiamy naczelną formalną zasadę moralności (...).