Kierunki doskonalenia koncepcji zarządzania organizacją publiczną. Teoria i praktyka

W pierwszej z nich zaprezentowano problematykę z pogranicza historii kształtowania się bezpieczeństwa ekonomicznego państwa w obrębie jednostek z sektora publicznego. Niestabilność finansów państwa staje się jednym z największych wyzwań dla instytucji odpowiedzialnych za bezpieczeństwo ekonomiczne kraju. Olbrzymie straty budżetowe są wynikiem ułomności instytucji odpowiedzialnych za zwalczanie patologii w życiu gospodarczym. Państwo powinno traktować jako swój obowiązek ograniczanie sfery nieformalnej w imię sprawiedliwości społecznej. Dlatego w dobie kryzysu finansów publicznych konieczne jest wzmacnianie instytucji odpowiedzialnych za szczelność systemu podatkowego, będącego głównym źródłem dochodów budżetowych. Część ta zawiera również odpowiedź na pytanie, czy powinna powstać strategia bezpieczeństwa gospodarczego państwa oraz co i w jakim zakresie powinna ona obejmować pod względem merytorycznych przedsięwzięć. W drugiej części skupiono uwagę na prawno‑ finansowych aspektach funkcjonowania podmiotów publicznych. Wraz z akcesją do Unii Europejskiej Polska została zobligowana w wielu obszarach do dostosowania istniejącego prawodawstwa do norm unijnych. Zaprezentowano tu pokrótce kilka narzędzi rachunkowości zarządczej, których stosowanie może doprowadzić do poprawy efektywności zarządzania administracją publiczną. Przedstawiono zalety stosowania kontroli zarządczej, budżetu zadaniowego, benchmarkingu oraz rachunku odpowiedzialności. Omówiono także trudności w stosowaniu rachunkowości zarządczej ze względu na specyfikę działalności administracji publicznej. Standardem europejskim jest też zasada dobrej administracji, wywodząca się z idei państwa prawnego, wspólna dla tradycji konstytucyjnych państw członkowskich Unii Europejskiej. Skupiono też uwagę na tej problematyce z dziedziny prawa. W niniejszej części podjęto również próbę przedstawienia audytu wewnętrznego jako instrumentu służącego do oceny działania kontroli zarządczej w jednostkach samorządu terytorialnego. Część trzecia dotyczy filozofii jakości w sektorze publicznym oraz zaprezentowania i oceny polityki w zakresie zarządzania jakością realizowanej przez urzędy administracji w Polsce, a także zaprezentowania sposobu dochodzenia do wyboru tych metod i filozofii wyboru ze względu na pewne uwarunkowania społeczno‑prawne i wynikające z samej definicji jakości usługi administracyjnej. Drugim ważnym elementem podejmowanym w tej części pracy jest koncepcja zarządzania interesariuszami w kontekście instytucji publicznych, która jest ciągle zagadnieniem innowacyjnym. Specyfika ich funkcjonowania oraz pragmatyka ich działania pokazuje bowiem w dalszym ciągu niedocenianie metodycznego, skutecznego i dostosowanego do rzeczywistych potrzeb społecznych koncepcji zarządzania relacjami z otoczeniem oraz znaczenia tego otoczenia dla efektywności pracy tych organizacji. W ostatniej części pracy poruszono problematykę zaufania i współpracy pomiędzy przedsiębiorstwami i instytucjami władzy samorządowej w perspektywie tworzenia klastrów jako nośników wzrostu konkurencyjności i potencjału gospodarczego regionów.