Metodyka i realizacja wychowania narodowego i państwowego w szkołach powszechnych i średnich Piotrkowa Trybunalskiego w Drugiej Rzeczypospolitej (1918-1939).

Problematyka pracy przybliżająca praktyczny dorobek wychowania patriotycznego realizowanego w szkolnictwie okresu międzywojnia może pozwalać na wykorzystanie niektórych jego wartości w obecnym procesie wychowania dzieci i młodzieży oraz służyć podniesieniu efektywności i atrakcyjności pracy dydaktyczno-wychowawczej szkoły. Do trwałych wartości można zaliczyć eks­ponowaną przez ówczesny system wychowania obywatelską służbę ojczyźnie, potrzebę wychowania młodego pokolenia w szacunku do państwa, angażowania się w działalność organizacji szkolnych, w idee samowychowania i uspołecznienia najmłodszych. Warto pamiętać o dorobku polskiej pedagogiki lat międzywojennych, oryginalnych metodach, formach i środkach wychowania, z których mogą czerpać współcześni pedagodzy i nauczyciele, czyniąc proces wychowania skuteczniejszym. Niebagatelnym powodem, mającym wpływ na wybór tematyki publikacji są nurtujące autora pytania o współczesny sens i kształt wychowania patriotycznego, lub jak to obecnie przyjęło się określać, obywatelskiego. Czy w dobie globalizacji, rozmywania się pojęć, gdy pedagogika patriotyzmu utożsamiana jest z czymś zgoła archaicznym, względnie przestarzałym i niemodnym, budzącym zdecydowanie pejoratywne skojarzenia, gdy z łatwością można posądzić ją o taką czy inną indoktrynację, istnieje jeszcze zapotrzebowanie na podobną formę wychowania? Potrzeba patriotyzmu, jeśli ją dostrzec, z pewnością różni się od tej sprzed 70 lat, acz paradoksalnie, to przez pryzmat ideologii narodowej i sanacyjnej spoglądamy na to zagadnienie współcześnie.