Drogi i bezdroża securitologii

Niniejsza monografia adresowana jest do coraz liczniejszego grona badaczy bezpieczeństwa i rekomenduje jego badanie w perspektywie securitologicznej osadzonej w filozofii bezpieczeństwa i cybernetyce społecznej. Autorzy czerpiąc zarówno z metod filozoficznych (metoda semiotyczna, metoda fenomenologiczna), jak i przede wszystkim z takich nauk jak cybernetyka i teoria systemów, posługują się ich twierdzeniami i językiem. Tym sposobem budują i wykładają nowoczesną securitologię w oparciu o twierdzenia i terminy zapożyczone z logiki informacyjnej oraz teorii systemów autonomicznych. Zapożyczają, powielają i starają się adaptować ich kategorie, które jednocześnie próbują ukonkretniać w odniesieniu do podstawowego problemu, jakim jest bezpieczeństwo wiązane z taką pieczą, kontrolą i nadzorem oraz sterowaniem, które pozwalają na trwanie, przetrwanie i rozwój oraz doskonalenie dowolnego systemu. Takie podejście badawcze wynika z metodologicznego założenia, że sądy o pewnej nauce nie mogą być rozważane w języku tej nauki, lecz w jej metajęzyku, zwanym także „metanauką”. Jednocześnie starają się wykazać, że to właśnie program badawczy filozofii bezpieczeństwa i cybernetyki społecznej może stanowić metanaukę w stosunku do securitologii i tworzyć pomost łączący dyscypliny ogólne i abstrakcyjne oraz dyscypliny szczegółowe i konkretne. Perspektywa ta zdaje się zbliżać zróżnicowane badania bezpieczeństwa do paradygmatu nauki o walorach wiedzy o wysokim usystematyzowaniu logicznym, uteoretycznieniu i mocy eksplanacyjnej oraz prognostycznej i wysokim stopniu ścisłowości oraz pewności itd. (schemat Poppera). Zbliżanie to pozwala porzucać etap wiedzy często potocznej i rozmytej o bezpieczeństwie, jej aporie i niski stopień ścisłości oraz słabe uzasadnienie. Tym samym pozwala zbliżyć securitologię do nauki dojrzalszej pod względem teoretycznym i metodologicznym.