New urbanism Opisany na przykładzie miast-osiedli

Jako „nowość” intelektualna New Urbanism musi mieć i ma wpływ na współczesną myśl urbanistyczną. Ważność pracy zawiera się w zainteresowaniu kierunkiem, który pomimo nowatorstwa ma wielu przeciwników i nie jest szeroko akceptowany w społeczności urbanistów. Oryginalność kierunku przejawia się w nowym języku stylistycznym architektury i urbanistyki, nawiązującym do klasycyzmu i rodzimej, regionalnej tradycji, polega między innymi na uwypukleniu znaczenia prawidłowo funkcjonujących więzi społecznych w dzielnicy, osiedlu. Na aspekt ten zawsze kładziono silny nacisk i nadal poszukuje się najlepszych rozwiązań. Kierunek proponuje zupełnie nowe relacje przestrzenne projektowanej zabudowy. Opisanie i scharakteryzowanie New Urbanism oraz wyciągnięcie syntetycznych wniosków umożliwi lepsze poznanie i zrozumienie tego kierunku. Być może niniejsza praca będzie mogła być wykorzystana przy projektowaniu i realizacji nowych osiedli mieszkaniowych w Polsce i nie tylko. W pracy przyjęto tezę: zespoły mieszkalne projektowane według zasad New Urbanism tworzą rozwiązania odpowiadające aktualnym potrzebom przestrzennym przyszłych użytkowników. Problemem naukowym i celem pracy jest określenie, opisanie i scharakteryzowanie kierunku New Urbanism (zakres tematyczny pracy obejmuje Europę i USA) oraz wykazanie jego wpływu na kształtowanie myśli urbanistycznej i realizacji w Polsce na przykładzie okręgu warszawskiego. Celem pracy jest wykazanie, że formy przestrzenne proponowane przez New Urbanism są właściwe dla obecnych potrzeb przestrzennych kształtowania miast czy osiedli. Podstawę naukowego warsztatu stanowią liczne opracowania z literatury światowej na temat występującego obecnie w urbanistyce trendu New Urbanism. Porównawczo analizowane są materiały źródłowe dotyczące modernizmu i klasycyzmu. Analizie zostały poddane wybrane realizacje i projekty europejskie omawianego kierunku, jak również projekt miasta-osiedla Siewierz. W badaniach nad problemem posłużono się: metoda obserwacyjna, metoda konstrukcyjna, częściowo metoda eksperymentalna, zwana również metoda eksperymentu intelektualnego, metoda porównawcza, metoda analizy źródeł i piśmiennictwa oraz metoda intuicyjna.