Wyrażanie struktur polipredykatywnych w rozwoju języka bułgarskiego

W badaniach diachronicznych nad językami słowiańskimi rozwój systemu językowego opisywany jest na poziomie morfologii i składni przede wszystkim w sposób formalny. Podstawowym celem jest ustalenie przyczyn zmian językowych (które najczęściej wynikają ze zmian fonetycznych) oraz opis rozwoju konkretnych form. Podejście takie nie pozwala jednak na kompleksowe i konsekwentne uporządkowanie obserwowanych na przestrzeni wieków zmian w systemie językowym, ponieważ nie uwzględnia systematycznie funkcjonalnego (semantycznego) poziomu języka. Mechanizmy, które powodują zmiany formalne, odnoszą się w sposób bezpośredni do poziomu znaczeniowego form i powinny być konsekwentnie brane pod uwagę, zarówno w opisach synchronicznych, jak i diachronicznych. Niniejsza praca jest próbą takiego właśnie, „semantycznego” spojrzenia na rozwój języka bułgarskiego, a jej podstawowym celem jest uporządkowanie zjawisk językowych w obrębie formalizacji struktur polipredykatywnych w oparciu o kryteria semantyczne oraz wykrycie mechanizmów i ograniczeń w używaniu środków językowych do wyrażania określonych relacji.