Toruńskie konfrontacje archiwalne, t. 4: Nowa archiwistyka - archiwa i archiwistyka w ponowoczesnym kontekście kulturowym

Wśród polskich archiwistów panuje zgoda, że nowoczesne archiwum i naukowa refleksja archiwistyczna kształtują się w XIX wieku. Kolejne dziesięciolecia uznają oni za czasy jedynie doskonalące wypracowaną w tym wieku refleksję archiwalną. Zmiany zachodzące obecnie w kulturze polskiej na gruncie kulturowej empirii, etykietowane zazwyczaj jako przejście od modernizmu do kultury późnej nowoczesności, przymuszają do spojrzenia na nowo zarówno na praktykę, jak i teorię archiwalną, z której ona wynika. Naszym zdaniem problemy i zjawiska dziś identyfikowane oraz opisywane przez praktyków i teoretyków w celu ich pełnego zdiagnozowania i powzięcia odpowiednich działań na gruncie samej archiwistyki, wymagają refleksji kulturowej, która w centrum swojego analitycznego języka umieszcza pojęcie kultury. Współczesna archiwistyka potrzebuje kulturowo zorientowanej archiwistyki – „nowej archiwistyki”.