Poezja jest sztuką rytmu O świadomości rytmu w poezji polskiej dwudziestego wieku (Miłosz – Rymkiewicz – Barańczak)

Książka w przekrojowy sposób ukazuje zagadnienie świadomości rytmu w poezji. Rytm jest tu pojmowany jako kategoria z zakresu poetyki tekstu, która jednocześnie przekracza granice literaturoznawstwa w stronę antropologii, filozofii i teologii. Autorka prezentuje szeroką panoramę kształtowania świadomości rytmu w modernizmie od Baudelaire'a do Eliota oraz od Leśmiana i poetów Skamandra do Awangardy Krakowskiej. Szczegółowej analizie poddana zostaje twórczość trzech poetów, w której odmiennie przejawia się świadomość rytmu. U Czesława Miłosza prowadzi do mistycznie pojmowanego rytmu krwi, w wierszach Jarosława Marka Rymkiewicza podąża od rytmu snu do rytmu o charakterze muzycznym, w twórczości Stanisława Barańczaka jest poetyckim sposobem zachowania ładu świata. Indywidualnie przejawiająca się poetycka świadomość rytmu staje się interesującą kategorią przewodnią, która wychodząc od poetyki tekstu, prowadzi interpretację w stronę zagadnień estetycznych, egzystencjalnych i metafizycznych. Książka adresowana jest do osób zainteresowanych przemianami świadomości poetyckiej dwudziestego wieku, w szczególności do badaczy literatury, studentów literaturoznawstwa, nauczycieli literatury.