Personografia. Część I

Praktyczna znajomość człowieka to nieodzowna broń w życiowej walce. To ona najskuteczniej chroni nas przed osobistymi rozczarowaniami oraz biznesowymi stratami, będąc równocześnie kluczem do niespodzianych sukcesów. Dlatego każdy z nas dąży do tego, aby przejrzeć charakter bliźniego. Najpewniejszym i najszybszym sposobem poznania drugiego człowieka jest sztuka interpretacji pisma ręcznego czyli „grafologia”. Podobnie jak charakter uwidacznia się w mimice człowieka, jego postawie, zachowaniu i akcentowaniu słów, tak samo odzwierciedlają go ruchy wykonywane podczas pisania. Pismo jest widocznym śladem ruchu pisarskiego, a dzięki temu, iż swój specyficzny wygląd zawdzięcza najróżniejszym odczuciom i emocjom swojego wytwórcy, staje się nieomylnym zwierciadłem charakteru. W zaprezentowanej ,,Personografii’’ w rozdziale I autor przedstawił grafologię ,,Szkoły niemieckiej’’, sformułowaną i rozwiniętą głównie przez Langenbrucha, Preyera, Bussego, Klagesa i Meyera, która interpretację pisma ręcznego sprowadza do nielicznych, jasno sprecyzowanych zasad i próbuje ją wyjaśnić w sposób naukowy w oparciu o naturalne reguły uczuć i emocji. Rozdział II otwiera szkołę grafologiczną metody RUSTIN. Metodę grafologiczną, która nie istniała, ale co ciekawe miała pragmatyczne zastosowanie w wielu obszarach życia codziennego. Rozdział III dopełnia zbiór tablic poglądowych obejmujących podpisy i rękopisy. Okres międzywojenny, z którego pochodzi wykładnia zasad grafologicznych stosowanych przez Sylvusa,. Wymagał od autora zachowania pewnych archaizmów i szczególnej składni językowej, by wiernie oddać styl i charakter języka N. Sylvusa. Autor ma nadzieję, że swoją pracą zainspiruje grafologów do badań pisma odręcznego polskich, sławnych postaci historycznych, tak ze świata sztuki, literatury, jak i polityki. W kolejnym IV rozdziale ,,Znawstwo pisma’’, poznajemy między innymi: cechy pisma kobiecego i męskiego, kreślone prawą oraz lewą ręką, fragmenty dokumentacji poglądowej z badań porównawczych pisma ręcznego i podpisów, czyli obszary pracy biegłego sądowego. Analogie między pismem ręcznym a temperamentem oraz odpowiedniki graficzne wyrażające dumę, inteligencję itd., znajdziemy w rozdziale V ,,Grafologia wg R. de Salberga’’. W rozdziale VI ,,Terminologia grafologiczna wg Joanny Belejowskiej’’, czytelnik zapoznaje się z pojęciami stosowanymi w szeroko rozumianym pismo- znawstwie. Co ciekawe, pierwsze polskie publikacje grafologiczne pochodzą jeszcze z XIX wieku w/w autorki, która na łamach ,,Tygodnika Warszawskiego’’ przedstawiała założenia michonowskiej grafologii znaków. Rozdział VII ,,Notatki grafologiczne’’ otwiera zbiór materiałów archiwalnych z okresu międzywojnia, drugiej wojny światowej i przed rokiem 1900 w Polsce. Zapraszamy do lektury wszystkich zainteresowanych grafologią (personografią) i jej możliwościami.