Antonina Balerina

Zaskoczony, odwrócił głowę w stronę, z której dobiegła
propozycja. A może raczej rozkaz – tak odebrał te słowa,
wypowiedziane z jakąś trudną do określenia mocą. Mówiła
je czternastoletnia dziewczyna, która teraz patrzyła policjantowi
prosto w oczy, a w jej wzroku było coś hipnotyzującego,
coś, co nakazywało posłuszeństwo.
– Oczywiście – zgodził się nieswoim głosem.
– Bardzo się cieszę – odpowiedziała dziewczynka.
Jej twarz ozdobił delikatny uśmiech. Otworzyła drzwi i poszła
pierwsza. Piotr uznał, że jest w niej coś nienaturalnego.
Szedł posłusznie o krok za nią, nie mogąc oderwać od niej
wzroku.
(fragment)

Antonina nie mogła zapobiec temu, co się musiało zdarzyć.
Była bezradnym świadkiem wielu okropności. Ale podjęła
próbę naprawienia zła, w sobie tylko właściwy sposób…